ეს შენ შეგინახე!

ზარი დაირეკა.

-ახლა ჭამის დროა!-თქვა გიომ.

ბავშვებმა ჩანთებიდან ამოალაგეს შინიდან წამოღებული  ულუფები და  მისართმევად მოემზადნენ. დათო ჩუმად იჯდა. მან  ჩანთიდან ქართულის სახელმძღვანელო ამოიღო მერხზე დადო, გადაშალა და კითხვა დაიწყო . ხანდახან  თვალს თანაკლასელებისკენ აპარებდა. დაკვირვებულმა ბარბარემ ეს მალევე შეამჩნია.  ღვეზელი აიღო, ხელსახოცში ფრთხილად შეახვია და დათოს გაუწოდა.

-აიღე, შენი იყოს!-უთხრა მან.

-მერე შენ?-ჩაიბუტბუტა დათომ , ბარბარესთვის არც კი შეუხედავს ისე.

- მე ერთი უკვე მივირთვი, მეტი არ მინდა. - მიუგო ბარბარემ.

დათომ ღვეზელი აიღო , ჩაკბიჩა და გაჩერდა. მერე ღვეზელი შუაზე გატეხა,  ნახევარი იმავე  ქაღალდში გაახვია და მალულად ჩაიდო ჩანთაში. მხოლოდ ორი ლუკმა შეხვდა.

მალე გაკვეთილიც დაიწყო . მასწავლებელმა ახალი მასალა ახსნა. საინტერესო და მხიარული გაკვეთილი მალე გამოვიდა. ზარი დაირეკა თუ არა, დათომ ჩანთაში ხელი ჩააცურა, შენახული ნახევარი ღვეზელი აიღო და გარეთ გავიდა.

-დათო, სად მიდიხარ? -შეეკითხა ამხანაგი- მოდი, ვითამაშოთ.

 დათოს პასუხის გაცემა თითქოს არც უნდოდა, მაგრამ შეკითხვის უპასუხოდ დატოვება ეუხერხულა და მიაძახა: -ჩემი დაიკო უნდა ვნახო.

დათომ კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და დაიკოს საკლასო ოთახის კარს მიადგა.  სწრაფად მიმოავლო თვალი პატარებს, მოძებნა დაიკო, მასთან მივიდა და ღვეზელი გაუწოდა.

-ეს შენ შეგინახე, ვიცოდი, რომ შენც არ გქონდა დღეს საჭმელი.

მარიამმა ღვეზელი გამოართვა და მაშინვე ჩაკბიჩა. დათო კმაყოფილი გამობრუნდა უკან. გულიდან დიდი დარდი მოეხსნა. დაიკო დანაყრებული ჰყავდა.

ავტორი ბაია მაჩიტიძე